«Ανάσα» για την Ελευθερία του Τύπου συνιστά η απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών καθώς σε σύσκεψη με ημερομηνία 10 Σεπτεμβρίου 2024, απέρριψε την αγωγή του Γρηγόρη Δημητριάδη, ανιψιού και πρώην διευθυντή του γραφείου του Κυρ. Μητσοτάκη, εναντίον του δημοσιογράφου, Θανάση Κουκάκη, της Εφημερίδας των Συντακτών και της ιστοσελίδας Reporters United.

Ειδικότερα, ο πρώην συνεργάτης του πρωθυπουργού, που υπέβαλε την παραίτηση του το 2022, μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου των υποκλοπών το οποίο πυροδότησε θύελλα αντιδράσεων κυρίως εκτός (αλλά και εντός) συνόρων. Η πλευρά του κ. Δημητριάδη υποστήριξε πως στα δημοσιεύματα εμπεριείχαν συκοφαντικό περιεχόμενο.

Πιο συγκεκριμένα, τον Αύγουστο του 2022, κατέθεσε αγωγή 550.000 ευρώ κατά του Reporters United και της Εφημερίδας των Συντακτών, καθώς και των ρεπόρτερ Νικόλα Λεοντόπουλου, Θοδωρή Χονδρόγιαννου και Θανάση Κουκάκη. Η κίνηση καταδικάστηκε εντόνως, κυρίως από το εξωτερικό, με τις δημοσιογραφικές ενώσεις να βοούν. Εν τέλει, η αγωγή εκδικάστηκε στις 25 Ιανουρίου του 2024.

Ωστόσο, η απόσταση – σταθμός του Πολυμελούς Πρωτοδικείου, που συγκροτήθηκε από τους Δικαστές Γεώργιο Σερετίδη, Πρόεδρο Πρωτοδικών, Παρασκευά Λασκαρίδη, Πρωτοδίκη – εισηγητή και Θωμά Σύψα, Πρωτοδίκη, και από τη Γραμματέα Αικατερίνη Μπαΐμπου, η οποία τελικά ελήφθη στις 4 Οκτωβρίου 2024, απέρριψε τους ισχυρισμούς του ενάγοντος.

Η απόφαση, που δημιουργεί σαφές δικαστικό προηγούμενο, εδράζεται, μεταξύ άλλων, σε δύο «πυλώνες».

1)Στο άρθρο 14 παρ. 1 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο, ο καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και διά του τύπου τους στοχασμούς του, τηρώντας τους νόμους του Κράτους.

2)Στο άρθρο 10 παρ. 1 εδ. α’ και β’ της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προάσπιση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου (της ΕΔΔΑ), που κυρώθηκε με το ν.δ. 53/1974, κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης. Όπως επισημαίνουν και στην απόφασή τους, το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία γνώμης και την ελευθερία λήψης ή μετάδοσης πληροφοριών ή ιδεών, χωρίς επέμβαση των δημοσίων αρχών και ανεξάρτητα από σύνορα.

Μάλιστα, στο σκεπτικό τους, συνυπολογίζουν ότι διαχρονικά το ΕΔΔΑ αποφαίνεται ότι «Ο ρόλος των εθνικών δικαστηρίων σε μία δίκη περί δυσφήμισης δε συνίσταται στο να υποδείξουν στον δημοσιογράφο το αυστηρό ελάχιστο των εκφράσεων και χαρακτηρισμών που μπορεί να χρησιμοποιεί όταν ασκεί, μέσα στα πλαίσια του επαγγέλματός του, το δικαιωμά του για κριτική, ακόμα και με δριμύ τρόπο. Τα εθνικά δικαστήρια καλούνται αντιθέτως, να εξετάσουν αν το πλαίσιο της υπόθεσης, το δημόσιο συμφέρον και η πρόθεση του δημοσιογράφου δικαιολογούσαν την πιθανή χρήση μίας δόσης πρόκλησης ή υπερβολής» και ότι «η παρουσίαση ενός άρθρου τύπου και το ύφος που χρησιμοποιείται σε αυτό είναι θέμα απόφασης των συντακτών, επί της ουσίας δεν είναι κατ’αρχήν για αυτό, ή για τα εθνικά δικαστήρια, να εκδώσει απόφαση.